Arada Bir Yerde

"Zaman direklere çarpar.Kalakalırız.Duygudan yoksunuzdur,insanın gövdesini ayakta tutan alışkanlıkların iskeletidir.O da bomboştur zaten." İngiliz Edebiyatının en önemli yazarlarından biri olan Virginia Woolf  yetmiş yıl önce söylemiş bu sözleri.Kalabalıklar içinde var olmak istemiyorum şu aralar başka bir evrene ya da zamana gitmek mümkün olsaydı giderdim hiç düşünmeden. Derinlerde bir yerde kendime ulaşıp yine kendimi bulup ,yalnızlaşıyorum .Kendimle hiçlik arasında kalıyorum.Arafta kalmak gibi  sanki bu.Uzun bir bekleyiş olacak .Bu yorgun ruhla bu bedenin içinde kayboldum yeni yolları deneyecek cesaretim yok. Zaman olmadan yaşamak nasıl olurdu acaba .Zamansız kalmak saate bakmadan yaşamak özgürleştirir miydi bizleri?Bazılarımız bu kadar duygusal algılamasaydık bu dünyayı hayat daha mı kolay olurdu.?Ya da unutmak istediğimiz duyguları bir bilgisayarın klavyesine basarak silip sistemimizi yeni bir zamana yükleyebilseydik nasıl olurdu hayat? Eternal Sunhine of the Spotless Mind(Sil Baştan diye çevrilmiş) filminde olduğu gibi her şey silinip yeni  baştan başlasaydı aynı  hayatları yaşar mıydık?Aynı duygular bizi hiçliğe sürükler miydi?Evet ben aynı hayatı yaşardım. Neden mi?Bazen metroda ya da otobüste birisi  yanıma oturur  ben bir şey söyleyemeden konuşur ben konuşmak istemem ama hayır da diyemem sorularıyla bunaltır  beni. İçimden bu an geçsin diye dua ederim adeta veya bir toplantıda yada bir seminerde ben birisinin yanına otururum işte bu his  bu çekim kuvveti derim konuşmak isterim ama konuşamam sonra herkesi ve herşeyi görmezden gelirim.Birincisine hayır diyemediğin için harcanan zaman diğerinde kaçırılan fırsat bu böyle devam eder.Arada bir yerdeyim.Şu aralar saate bakmadan zamansız bir şekilde öylece yaşayasım var.